Alzheimer hastalığı (AD), yirmi birinci yüzyılın en büyük sağlık bakımı sorunlarından birini temsil etmektedir. Nörofibriler düğümlerin hücre içi birikimi ve amiloid-beta plaklarının hücre dışı birikimi gibi bilinen patolojilerin yanı sıra, düzensiz GSK-3 aktivitesi, mitokondriyal disfonksiyon, iltihaplanma ve oksidatif stres gibi diğer faktörlerin de patogenezinde rol oynadığı gösterilmiştir. AD. Son yirmi yılda, duygudurum bozukluklarında bu iyonun önemli bir mekanizması olarak lityumun nöroprotektif etkisi için biriken kanıtlar, lityumla tedavi edilen deneklerde serebral gri madde hacmindeki artışla yansıtılır.

Alzheimer Hastalığı ve Lityum Arasındaki İlişki Üzerine ÇalımalarLityum nöroprotektif etkilerinin nörobiyolojik mekanizmaları da AD’nin patogenezi ve tedavisi ile ilgili olabilir ve bunlar açıklanacaktır. Çoğu epidemiyolojik araştırmada, İçme suyunda lityum konsantrasyonu ile ilgili en son iki makale de dahil olmak üzere lityum kullanımı ile demans arasında negatif bir ilişki gösterilmiştir. Bu yazıda bunama tedavisinde lityum kullanılan ve bazı umutlar veren ilk çalışmaların sonuçları da sunulacaktır. Bu nedenle, AD için mevcut tedavilerin yetersizliği göz önüne alındığında, bu hastalıkta hastalığı değiştiren bir tedavi olarak lityumun daha fazla test edilmesi gerekli olabilir. Bu yazıda hafif bilişsel bozukluk (HBB) ve AH tedavisinde lityum kullanımına ilişkin bir miktar umut vaat eden ön çalışmalar hakkında bilgiler bulunmaktadır.

Alzheimer Hastalığında Lityumun Epidemiyolojik Çalışmaları

Lityum ve demans arasındaki ilişkiye dair popülasyon çalışmalarının sonuçları Donix ve Bauer tarafından gözden geçirilmiştir. Geniş kohort ve çoğu vaka kontrol çalışmasından elde edilen veriler, lityum tedavisi ile demans riskinin azaltılması veya demans şiddetinin azalması arasında bir ilişki olduğunu göstermektedir.

2005 yılındaki yayınlarında Dunn ve arkGenel Uygulama Araştırma Veritabanından seçilen 19.328 katılımcı arasında, demansı olmayan kontrol deneklerine kıyasla daha fazla demanslı deneğin Li ile tedavi edildiğini bildirmiştir. Bununla birlikte, duygudurum bozuklukları Li tedavisi için en sık görülen endikasyondur ve aynı zamanda demans için en güçlü risk faktörlerine aittir ve bu çalışma uyum / optimal tedaviyi kontrol etmediğinden, duygudurum bozukluklarında demans riskinin arttığını basitçe tespit etmiş olabilir. Terao vd. bir üniversite psikiyatri bölümünde ayakta tedavi gören 1423 hastanın klinik kayıtlarını incelemişler ve lityum ile tedavi edilen hastayı, lityum reçete edilmemiş yaş ve cinsiyet uyumlu kontrol grubuyla karşılaştırmışlardır.

Daha önce lityum almış ve / veya şu anda lityum kullanan hastalar, kontrol hastalarına göre önemli ölçüde daha iyi Mini Mental Durum Muayenesi (MMSE) skorlarına sahipti. Nunes vd. ötimia sırasında değerlendirilen, uzun süreli lityum tedavisi alan 66 yaşlı BH hastasında ve yakın zamanda lityum almayan, aynı yaşta 48 hastada AD oluşumunu incelemişlerdir. Demans hastalarının yüzdesi birinci grupta % 19, ikinci grupta% 7 idi. AD tanısı lityum alan üç hastada (% 5) ve lityum almayan 16 hastada (% 33) konulmuş, bu da lityum tedavisinin bipolar bozukluğu olan hastalarda AD prevalansını azaltabileceğini düşündürmektedir. Angst vd. bipolar bozukluk (N = 220) ve ardından 1965’ten 1985’e kadar majör depresif bozukluğu (N = 186) olan, lityum, klozapin veya antidepresanlarla uzun süreli tedavi gören denekler üzerinde çalışmışlardır. Tüm grupta demans prevalansı yaşla önemli bir ilişki gösterdi. Bununla birlikte, demanslı 88 hastanın analizi yapıldığında, yaşla ilişki kayboldu ve lityum uygulaması ile demans şiddeti arasında ters bir korelasyon eğilimi vardı.

Kopenhag Üniversitesi’nden gelen iki çalışma makalesinde, Danimarka‘nın ülke çapındaki lityum reçeteleri kaydını kullanılmıştır. Birincisinde, yatarak veya ayakta tedavi sırasında en az bir kez lityum satın alan 16.238 kişi ile genel popülasyondan hiç lityum almayan 1.487.177 kişi arasında demans veya AD tanısı için bir karşılaştırma yapılmıştır. En az bir kez lityum satın alanlar, lityum almayanlara göre 1,5 kat daha yüksek demans oranına sahipti. Bununla birlikte, lityum ile tedaviye devam edenlerde demans oranı genel popülasyon ile aynı seviyeye düştü. Böyle bir azalma lityuma özeldi çünkü antikonvülsan ilaç alan kişilerde tedavi süresi ile artan demans riski vardır.
İkinci çalışma, 1995–2005 döneminde (103.6 / 10000 kişi-yıl) ilk psikiyatrik görüşmelerinde manik veya karma dönem veya bipolar bozukluk tanısı alan 4856 hastayı izlemiştir. Verilen ilacı alan hastaların yüzdeleri şu şekildedir: lityum % 50,4, antikonvülzanlar % 36,7, antidepresanlar % 88,1 ve antipsikotikler % 80,3. Takip süresi boyunca 216 hastaya demans tanısı kondu. Bipolar bozukluk hastalarında düşük demans oranının, lityum ile uzun süreli tedavi ile bağlantılı olduğu bulunmuştur. Diğer yandan, antikonvülsanlar, antidepresanlar veya antipsikotiklerle devam eden tedavide böyle bir fenomen gözlenmemiştir.